Leon Leyson (właśc. Lejb Lejzon) miał tylko dziesięć lat, gdy Niemcy najechały na Polskę i musiał wraz z rodziną przenieść się do krakowskiego getta. Dzięki nieprawdopodobnemu szczęściu, a także hartowi ducha i sprytowi, udało mu się przetrwać sadystyczne praktyki nazistów, w tym demonicznego Amona Goetha, komendanta obozu koncentracyjnego w podkrakowskim Płaszowie. Jednak w ostatecznym rachunku to wspaniałomyślność i przebiegłość jednego człowieka - Oskara Schindlera - uratowała życie Leona Leysona i jego rodziny. Schindler wpisał ich na listę pracowników swojej fabryki - lista ta stała się znana na świecie jako "lista Schindlera".

Autor był małym chłopcem, gdy w maju 1940 roku wraz z matką i rodzeństwem deportowano go na sowiecką Syberię. Jego ojciec, oficer Wojska Polskiego, wzięty do niewoli przez Armię Czerwoną, zginął jako jedna z tysięcy ofiar zbrodni katyńskiej. Rozdzielenie rodziny i wysiedlenie zapoczątkowało dziesięcioletnią tułaczkę. Skrajnie trudne warunki życia w Kazachstanie, głód, karkołomna ucieczka z ZSRR, śmierć matki, obozy dla uchodźców, rodziny zastępcze - tę drogę, tak jak Autor, przeszło tysiące Polaków. W pasjonujących wspomnieniach Wiesław Adamczyk oddaje głos ofiarom sowieckiego barbarzyństwa. Bezkompromisowa, przejmująca opowieść jest zapisem utraty dziecięcej niewinności i zmagań z rozpaczą, przez które przechodził mały chłopiec. W opracowaniach dotyczących II wojny światowej często przemilcza się tę mroczną kartę europejskiej historii, pozostającą w cieniu Holokaustu. Wydarzenia na niej zapisane wciąż jeszcze czekają, by w pełni oddać im historyczną sprawiedliwość. "Znam wiele opisów syberyjskiej odysei oraz innych zapomnianych wojennych dziejów. Żaden jednak nie jest bardziej pouczający, wzruszający i piękniej napisany niż Kiedy Bóg odwrócił wzrok. (z Przedmowy Normana Daviesa)

Czy wyobrażasz sobie dwutygodniową jazdę pociągiem? Ale nie pociągiem ekspresowym w luksusowym wagonie sypialnym, ani też szybkim pociągiem Intercity, lecz pociągiem towarowym? Takim właśnie pociągiem - zamkniętym i nieogrzewanym - jechali do dalekiego Kazachstanu: Basia, Adaś i Jędruś, jechało wiele polskich dzieci. Jechały nie wiedząc, czy wrócą do swoich domów. Basia miała wtedy dwanaście lat. Jeśli chcesz się dowiedzieć, co robiła w Kazachstanie i posłuchać, jak pięknie opowiada o wielbłądach, lepiankach i groźnych buranach, o bajecznych zachodach słońca i rozległych stepach nad Irtyszem, a także o tym jak to pewnego dnia znalazła się na uczcie u potomka kazachskiego króla, zapraszam Cię do lektury tej niezwykłej książki. [Ewa Skarżyńska]